*به نام خدای روشنایی وآرامش*

شده یه وقتی ترجیح بدی سکوت کنی، وقتی نمی تونی با حرف زدن

مشکلتو حل کنی ،اون موقع چاره ای جزسکوت ند اری

اول اون سکوت شاید بتونه آرومت کنه اما یه وقتی می بینی

اون سکوت یه فریادی شده تو قلبت یه فریادی که

حتی نمی تونی فریادش بزنی، اون فریاد قلبته

که می گه دارم خسته میشم از این سکوت

اما می بینی نمی تونی براش کاری کنی

پس میگی صبور باش قلب من

کسی هست که حواسش بهته،اون فریادتو می شنوه

اون یه روزی جواب این قلب خسته را می ده

شاید الانم داده اما تو اونقدر ازش دوری که نمی شنوی 

*پس قلب کوچکم بیا وانقدر بزرگ شو تا بتونی صداش

را بشنوی*