رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا
مستعد سفر شهر خدا کرد مرا

از گلستان کرم طرفه نسیمی بوزید
که سراپای پر از عطر و صفا کرد مرا

نازم آن دوست که با لطف سلیمانی خویش
پله از سلسله دیو دعا کرد مرا

فیض روح‌القدسم کرد رها از ظلمات
همرهی تا به لب آب بقا کرد مرا

من نبودم بجز از جاهل گم کرده رهی
لایق مکتب فخر النجبا کرد مرا

در شگفتم ز کرامات و خطاپوشی او
من خطا کردم و او مهر و وفا کرد مرا

دست از دامن این پیک مبارک نکشم
که به مهمانی آن دوست ندا کرد مرا

زین دعاهاست که با این همه بی‌برگی و ضعف
در گلستان ادب نغمه سرا کرد مرا

هر سر مویم اگر شکر کند تا به ابد
کم بود زین همه فیضی که عطا کرد مرا

*به نام خدای روشنایی وآرامش*

شده یه وقتی ترجیح بدی سکوت کنی، وقتی نمی تونی با حرف زدن

مشکلتو حل کنی ،اون موقع چاره ای جزسکوت ند اری

اول اون سکوت شاید بتونه آرومت کنه اما یه وقتی می بینی

اون سکوت یه فریادی شده تو قلبت یه فریادی که

حتی نمی تونی فریادش بزنی، اون فریاد قلبته

که می گه دارم خسته میشم از این سکوت

اما می بینی نمی تونی براش کاری کنی

پس میگی صبور باش قلب من

کسی هست که حواسش بهته،اون فریادتو می شنوه

اون یه روزی جواب این قلب خسته را می ده

شاید الانم داده اما تو اونقدر ازش دوری که نمی شنوی 

*پس قلب کوچکم بیا وانقدر بزرگ شو تا بتونی صداش

را بشنوی*